இயற்கையோடு...

மூங்கில் காடுகளே, வந்து முனகும் பாடல்களே...
தூரச் சிகரங்களில் தண்ணீர் துவர்க்கும் அருவிகளே..
இயற்கைத் தாயின் மடியைப் பிரிந்து
எப்படி வாழ இதயம் தொலைந்து..
பறக்க வேண்டும் பறவையாய் திரிந்து..

சேற்றுத் தண்ணீரில் மலரும் சிவப்புத் தாமரையில்
சேறு மணப்பதில்லை, பூவின் ஜீவன் மணக்கிறதே..
வேரை அறுத்தாலும் மரங்கள் வெருப்பை உமிழ்வதில்லை..
அறுத்த நதியின் மேல் மரங்கள் ஆனந்த பூச்சொறியும்...

தாமரைப் பூவாய் மாறேனோ,
ஜென்ம சாபல்யங்கள் காணேனோ..
மரமாய் நானும் மாறேனோ,
என் மனிதப் பிறவியில் உய்யேனோ..
வெயிலோ முயலோ பருகும் வண்ணம்
வெள்ளைப் பனித்துளியாவேனோ..

உப்புக் கடலோடு மேகம் உற்பத்தி ஆனாலும்
உப்புத் தண்ணீரை மேகம் ஒரு போதும் சிந்தாது.
மலையில் விழுந்தாலும் சூரியன் மரித்துப் போவதில்லை,
நிலவுக்கு ஒளியூட்டி தன்னை நீடித்துக்கொள்கிறதே...

மேகமாய் நானும் மாறேனோ,
அதன் மேன்மை குணங்களைக் காண்பேனோ..
சூரியன் போலவே மாறேனோ,
என் ஜோதியில் உலகை ஆளேனோ..
ஜனனம் மரணம் அறியா வண்ணம்
நானும் மழைத் துளியாவேனோ..